هوا که ابری می شود، به یاد تو می افتم و دوباره دست و دلم می لرزد. دیگر هیچ چیز را نمی
شنوم، فقط آهنگ محزون صدایت است که از صبح تا شب توی گوشم می پیچد و رهایم نمی کند.
فریاد می زنی و صدایم می کنی و من همه جا دنبالت می گردم.
پشت ماه، دور ستاره ها، روی ابرها... اما هیچ کجا نیستی!
فریاد می زنی و من توی آسمان ها برای پیدا کردنت گم شدم... چرا این طوری صدایم می کنی؟
چرا فریاد میزنی؟ چرا آهنگ صدایت پر از زمزمه ی تنهایی است؟
خودت می روی و آخر هم هرچه دنبالت می گردم نیستی. گاهی دست های مرمری ات را روی
ابر ها تکان می دهی، با چشم های پر از اشکت، نگاهم می کنی و پلک می زنی... پاهایم می
شکند و قبل از اینکه آرام آرام در انتظارم سنگ شوی، همانجا می نشینم و از دورنگاهت می کنم.
نکند آنجا تنهایی بترسی...
من دیگر پای دویدن ندارم، من دیگر خسته شدم، خسته تر از تو و چشم های تاریکت. آره نازنینم من
دیگرپای دویدن ندارم، خسته تر از همیشه پشت ماه خوابم می برد و هر روز صبح که چشم هایم
را باز می کنم باورم می شود که تو دیگر نیستی...
کاش یک نفر بگوید که حالا من بدون تو روی این کره ی خاکی چه کنم؟ 
همگی که خوبن انشاا... ؟ می دونین که ؟! بازم مهر شد و بازم مدرسه ها باز شد 
) معلم و ناظم و مدیر و ...... تحمل کنیم اما باز یه جنبه های خوبیم داره که می دونم همتون خوب می دونید 
اصلا وقتی معلم بی چاره می خوره زمین یا بچه ها اذیتش می کنن آدم دلش خنک می شه 
شما چطور ؟ البته فکر کنم همتون تو این کارا استاد باشید 
خلاصه اگه ترفند جدید دارید بگید امسال به کار ببریم 
تا آپ بعدی مواظب خودتون بشید . خداحافظ 
