در قیر شب !

دیر گاهی است در این تنهایی

رنگ خاموشی در طرح لب است

بانگی از دور مرا میخواند ،

لیک پاهایم در قیر شب است .

رخنه ای نیست در این تاریکی :

در و دیوار بهم پیوسته .

سایه ای لغزد اگر روی زمین

نقش وهمی است ز بندی رسته !

نفس آدم ها

سر بسر افسرده است .

روزگاری است در این گوشه ی پژمرده هوا

هر نشاطی مرده است !

دست جادویی شب

در به روی من و غم می بندد .

میکنم هرچه تلاش ،

او به من میخندد !

نقش هایی که کشیدم در روز ،

شب ز راه آمد و با دود اندود .

طرح هایی که فکندم در شب ،

روز پیدا شد و با پنبه زدود !

دیر گاهی است که چون من همه را

رنگ خاموشی در طرح لب است .

جنبشی نیست در این خاموشی :

دست ها ، پاها در قیر شب است ...!

                                                                              سهراب سپهری

بوسه

در دو چشمش گناه میخندید

بر رخش نور ماه میخندید

در گذرگاه آن لبان خموش

شعله ای بی پناه میخندید

شرمناک و پر از نیازی گنگ                       

با نگاهی که رنگ مستی داشت

در دو چشمش نگاه کردم و گفت :

« باید از عشق ، حاصلی برداشت »

سایه ای روی سایه ای خم شد

در نهانگاه راز پرور شب

نفسی روی گونه ای لغزید

بوسه ای شعله زد میان دو لب ....!        

                                                                                      فروغ فرخزاد