آرزو

کاش بر ساحل رودی خاموش

عطر مرموز گیاهی بودم

چو بر آنجا گذرت می افتاد

به سراپای تو لب می سودم

کاش چون نای شبان میخواندم

به نوای دل دیوانه ی تو

خفته بر هودج مواج نسیم

میگذشتم ز در خانه ی تو

کاش چون پرتو خورشید بهار

سحر از پنجره می تابیدم

از پس پرده ی لرزان حریر

رنگ چشمان تو را میدیدم

کاش در بزم فروزنده ی تو

خنده ی جام شرابی بودم

کاش در نیمه شبی دردآلود

سستی و مستی خوابی بودم

کاش چون یاد دل انگیز زنی

میخزیدم به دلت پرتشویش

ناگهان چشم تو را میدیدم

خیره بر جلوه ی زیبایی خویش

کاش از شاخه ی سرسبز حیات

گل اندوه مرا میچیدی

کاش در شعر من ای مایه ی عمر

شعله ی راز مرا میدیدی !

                                                                                          فروغ فرخزاد